VZOD - Liefde.Pijn Juryverslag

VZOD

Liefde.Pijn

Liefde.pijn van VZOD was een verrassende montagevoorstelling over de liefde, waarin de donkere kanten niet uit de weg werden gegaan. We zagen de personages worstelen met keuzes, met zichzelf en elkaar. De liefde bestaat niet zonder de pijn, leek VZOD te zeggen.

De jury apprecieert dat VZOD besloot zelf theater te maken en geen bestaande tekst

ensceneerde. Dat vereist lef, moed en veel wilskracht. Een stuk over liefde maken vereist dan weer veel vertrouwen en plezier. En dat spelplezier was ook duidelijk te zien. De vier acteurs waren goed op elkaar ingespeeld, durfden gewaagde en seksuele scenes spelen. Er werd soms met smeuïge ironie gespeeld, dan weer met een vleugje humor. Vooral het fysieke spel viel op. Er werd met het hele lijf gespeeld: sensueel, soms smerig en altijd alles gevend. De personages werden niet alleen uitgebeeld, de spelers transformeerden. In het spel werd het hele podium gebruikt en sommige scenes waren dan ook erg geslaagd. Zo was de eerste scene tussen de man en het antwoordapparaat van zijn geliefde een voorbeeld van goed getimede humor. Ook de scene waarin de zelfmoord werd beschreven en tegelijk uitgebeeld, werkte goed. Complimenten aan de actrice (spelend vertellen is niet simpel!) en voor de scenische vondst waarin de andere spelers plots decor werden.

Het zijn dat soort vormelijke vondsten die jammer genoeg vaak ontbraken in de rest van de voorstelling. Het decor van blokken werd bijvoorbeeld amper gebruikt. De jury zag pas bij het verlaten van de zaal dat de blokken allemaal in elkaar pasten. Niet alleen handig voor vervoer, dacht de jury, ook een mooie scenische mogelijkheid. Hetzelfde geldt voor het schilderij dat boven het speelvlak hing. De paar hartjes op het canvas werden al tijdens de eerste scene verklaard. De rest van de voorstelling hing het schilderij zonder functie te hangen.

Een voorstelling over de liefde maken is niet gemakkelijk en al helemaal niet als het over liefde en pijn gaat, maar de vraag die de jury zich stelde was of liefde niet meer is dan pijn en verdriet. Is liefde ook niet gek en leuk en lekker? Zou de pijn niet beter tot zijn recht zijn gekomen als ook de lichte liefde de kans kreeg om op scene te verschijnen? De zwaarte van de scenes hielp de voorstelling niet: de eerste scene was grappig en absurd en daardoor ook pijnlijk. De monoloog van de actrice die uitmondde in een tango was een goed gespeelde, luchtige kijk op de zwaarte van de liefde. Maar de andere scenes waren clichématig en niet spannend. Ook de al te bekende, betekenisvolle muziekjes die als overgang golden, waren geen spannende keuze.

De jury raadt VZOD aan om zeker verder te gaan om zelf theater te maken en moedigt ook aan om moeilijke en dappere keuzes te blijven maken, zoals een voorstelling over de liefde. Maar een goede begeleiding kan VZOD van de al te vaak begane paden afhouden en hen in een spannende richting duwen. Zoals een man die liever met het antwoordapparaat van zijn geliefde praat dan met zijn geliefde zelf.